Docchula Community
Docchula Public Board => Docchula Public Board => Topic started by: เห้อ on June 19, 2010, 02:15:25 pm
-
อยู่จุฬาฯปี 3 ไม่ใช่คณะเเพทย์นะคะ เป็นคณะ ที่ไม่ใช่วิชาเฉพาะทาง เเต่เป็นคณะที่เรียนหนัก อ่านหนังสือมากๆๆๆ มีเเต่คนเก่งๆ
อายุเพิ่ง 19 เเต่เบื่อชีวิตมาก เหมือนไมรู้เกิดมาทำไม มีชีวิตต่อไปทำไม มันไม่เห็นมีอะไรเลย
เบื่อชีวิตมากเบื่อบรรยากาศโดยรอบ อยู่ที่เดิมๆมา 10 ปีเเล้วมั้ง เบื่ออังรีดูนังต์ เบื่อสามย่าน เบื่อสีลม
รู้สึกชีวิตไม่เหมือนเดิม เบื่อชีวิต เริ่มเป็นมาตั้งเเต่ซักปี 2 ตอนอยู่จุฬาฯปี1กับตอนอยู่เตรียมอุดม ค่อนข้างมีความสุขนะ โดยเฉพาะตอนอยู่เตรียมฯมีความสุขมากๆ เเต่พอขึ้นปี 2 เป็นต้นมามันเบื่อชีวิตเเปลกๆ รู้สึกชีวิตจำเจ
ยิ่งตอนนี้อยู่ปี 3 มันยิ่งเข้าขั้นหนัก ไม่อยากเรียนหนังสือ วันอังคารนี้จะสอบย่อยเเล้ว ยังไม่มีอารมณ์อ่าน
วันๆตื่นนอน มาเรียน กลับบ้าน อ่านหนังสือ เมื่อก่อนตอนอยู่ม.ปลาย ค่อนข้างขยัน พออยู่มหา'ลัยมันหมดไปเเล้ว ไม่รู้จะขยันไปทำไม เรียนหนังสือเล้วไง ไม่สนใจเกรด ตอนอยู่ม.ปลายคือห้องคิง 4.00 ตลอด เเต่พอมหา'ลัยก้ได้ 3 ต้นๆ 3.3-3.4 ไม่สนใจเกรดเเล้ว ไม่เข้าใจว่าเกรดมากเเล้วทำอะไรได้
เข้าห้องเเทบไม่เคยฟังอาจารย์สอนเลย วันๆนั่งเหม่อ ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งฟุ้งซ่าน เพื่อนสนิทก็มีนะ เเต่ไม่ค่อยได้เจอกัน เรียนคนละวิชากัน บางคนก็อยู่ต่างคณะ ส่วนใหญ่เพื่อนที่คุยๆก้เพื่อนในห้องเรียนที่เรียนด้วยกัน สลับคนไปเรื่อยๆ
กิจกรรมก็ทำนะคะ เเต่ยิ่งทำเหมือนยิ่งเครียดมากกก ไม่ชอบสังคมการทำงานรวมของมหา'ลัย
บางทีอยู่เฉยๆคนเดียวก็ร้องไห้ มันเบื่อชีวิตไปหมด ทานอาหารก็ไม่ค่อยลง อาทิตย์นี้พอกลับบ้านมาปิดห้องร้องไห้คนเดียว 2-3ครั้งเเล้ว
เเล้วเราเป็นคนเงียบๆ คิดมาก ค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูงด้วย เเต่ไม่ใช่คนไม่คบใครนะ เเต่ไม่ใช่พวกชอบเเสดงออก เข้าสังคม จิ๊จ๊ะเเบบนั้น
เป็นเเบบนี้เข้าขั้นต้องหาจิตเเพทย์ไหมคะ
อยากมาหาจิตเเพทย์ที่รพ.จุฬาฯ ถ้าเป็นนิสิตจุฬาฯจะใช้บัตรนิสิตได้ไหม เเล้วค่าใช้จ่ายเเพงขนาดไหน
-
ควรมาพบจิตแพทย์นะคะ จะไ้ด้ดีขึ้น
มาที่โรงพยาบาลจุฬาได้เลย ติดต่อทำแฟ้ม แล้วก็มาที่แผนจิตเวชตึกภปร.ชั้น 12 แต่ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายนี่ไม่ทราบเหมือนกัน คงต้องลองมาสอบถามดู
-
"เข้าขั้นต้องหาจิตแพทย์ไหม" ดูแรงนะ 55
ที่จริงการมาพบจิตแพทย์ ไม่จำเป็นต้องเป็นคนบ้าหรือคนไม่ปกติทางจิตเสมอไปนะึคะ
ถ้าคิดว่ากังวลใจจริงๆ ก็น่าจะลองมาคุยดูนะ
-
อยากสบายใจลองหาดูครับ
-
ก่อนอื่นขอบอกไว้ก่อนเลยนะครับ ทุกอย่างที่ผมเขียนต่อไปนี้ เป็นเพียงความคิดเห็นส่วนตัวเท่านั้นนะครับ !!!
อายุเพิ่ง 19 เเต่เบื่อชีวิตมาก เหมือนไม่รู้เกิดมาทำไม มีชีวิตต่อไปทำไม มันไม่เห็นมีอะไรเลย
ถ้าไม่รังเกียจ หรือคิดว่าเป็นการละลาบละล้วงจนเกินไป ผมขอรบกวนถามสักนิดนะครับ คือว่า พอจะรู้สาเหตุหรือเปล่าครับว่า
ทำไมใช้ชีวิตมาตั้งจะยี่สิบปีแล้ว ถึงพึ่งจะมารู้สึกอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ คืออย่างนี้ครับ ผมอยากจะทราบว่า มันพอจะมีเหตุการณ์
มีความแนวคิด หรือปัจจัยอะไรบ้างหรือเปล่าที่ทำให้อยู่ดีๆ (หรืออาจจะอยู่ไม่ดีๆ ก็ได้) วันๆ หนึ่ง คุณเกิดรู้สึก "เบื่อ" ขึ้นมา ทั้งๆ ที่
แต่ก่อนก็มีชีวิตที่ถือว่าปกติสุขดี (ตามที่คุณได้บอกไว้) จะเป็นไปได้หรือเปล่าว่า ความเบื่อที่เกิดขึ้นนั้น แท้จริงแล้ว อาจจะมีต้นเหตุ
มาจากความสงสัย เช่น เอ๊ะเราเกิดมาทำไมนะ จริงๆ แล้วชีวิตนี้มันมีวัตถุประสงค์อะไรของมันนะ แล้วเราควรจะมีชีวิตต่อไปอย่างไรนะ
เป็นต้น แล้วไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจกับตนเองได้ อีกทั้งก็เห็นว่าชีวิตที่ผ่านมา วันเวลาที่ผ่านมา มันก็ไม่ได้มีสาระแก่นสาร
อะไรจริงๆ จังๆ ซักอย่าง มันก็วนเวียน ซ้ำซาก จำเจ ไปวันหนึ่งๆ หรือพูดง่ายๆ คือ คุณอาจจะรู้สึกว่า ชีวิตของคุณมันไม่มีสาระหรือ
คุณค่ามากเท่าที่คุณอยากจะให้มันมี จึงทำให้คุณรู้สึกเบื่อ สับสน และฟุ้งซ่าน
เป็นเเบบนี้เข้าขั้นต้องหาจิตเเพทย์ไหมคะ
เข้าขั้นหรือเปล่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่การไปพบจิตแพทย์ มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรหนิครับ เผื่อว่าอะไรๆ อาจจะดีขึ้นได้บ้าง
P.S. เท่าที่อ่านๆ ดูจากที่เล่ามา ผมรู้สึกว่า คุณก็รู้จักตัวเองดีพอสมควรเลยทีเดียว ซึ่งโดยความคิดเห็นส่วนตัวของผม
(ถูกผิดอย่างไรไม่รับประกันใดๆ ทั้งสิ้นนะครับ) คนที่รู้ตัวเองอยู่ว่าตนเองเป็นอย่างไรอยู่ มีความปกติหรือผิดปกติอย่างไร
ก็ไม่น่าจะมีความผิดปกติทางจิตแต่อย่างไร ส่วนเรื่องปัญหาที่พบเจอนั้น มันก็เป็นปัญหาๆ หนึ่ง ซึ่งเป็นธรรมดาที่คนเรา
จะต้องมีปัญหาในชีวิตกันอยู่บ้างอยู่แล้ว ไม่เห็นแปลกแต่อย่างใด ส่วนเรื่องว่าจะแก้ปัญหาอย่างไรนั้น มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ที่จะต้องค่อยๆ พิจารณาแก้ไขกันต่อไป
-
ในจุฬาฯ มีฝ่ายนิสิตสัมพันธ์ครับ มีนักจิตวิทยาและจิตแพทย์ให้คำปรึกษา(Couseling)
ปกติอยู่ตึกจุล ช่วงนี้ตึกจุลปิดซ่อม อยู่ที่ตึกวิจัย ด้านฝั่งสนามจุ๊บเลยเข้าอีก
(ตึกที่มีเสาซี่ๆสีชมพูเรียงๆกัน)
โทร 022187054 เชิญติดต่อ
-
มาพบจิตแพทย์ดีแล้วหล่ะ
ลองทำอย่างอื่นนอกจากเรียน กิน นอน ดูสิ
อะไรก็ได้ กีฬา ดนตรี สอนพิเศษ ธุรกิจ แล้วจะรู้ว่ายังมีอะไรให้เราลองอีกเพียบ
ไอ้ที่อยากที่สุดคือการที่คนเราจะเริ่มทำอะไรใหม่ๆนั่นแหละ
-
เข้าใจนะ
เข้าใจมากๆ เลย
บางทีก็เป็นเหมือนกัน
-
อยู่มาสิบปีแล้วเหรอ
แสดงว่าเป็น สาธิตปทุมวัน >> เตรียมฯ >> จุฬา ช่ายม้ายยยยย ;)
เหมือนกันเลย เอิ๊กๆๆๆ
ทุกคนต้องมีช่วงเวลาแบบนั้นเป็นธรรมดาครับ ไม่สบายใจจริงๆก็ลองหาดูก็ได้
ของผมเวลาเป็น แปปๆหาเพื่อนก็หายนะ (ไม่ใช่ หาย ยะ นะ นะครับ ฮ่าๆ หาย นะ )
เบื่อมากๆจริงๆก็ลองไปเที่ยวทะเลสิๆๆๆ ปล่อยตัวปล่อยใจไปซักพัก
-
ถ้าหาความฝันตัวเองเจอ ว่าอยากเปนอะไร
เราว่าความเบื่อชีวิตก้จะน้อยลงนะ
-
ถ้าหาความฝันตัวเองเจอ ว่าอยากเปนอะไร
เราว่าความเบื่อชีวิตก้จะน้อยลงนะ
ไม่จริงหรอก
หาเจอหลายอย่างแล้วแต่ทำไม่ได้ยิ่งแย่กว่าเดิมอีก
-
ถ้าหาความฝันตัวเองเจอ ว่าอยากเปนอะไร
เราว่าความเบื่อชีวิตก้จะน้อยลงนะ
ไม่จริงหรอก
หาเจอหลายอย่างแล้วแต่ทำไม่ได้ยิ่งแย่กว่าเดิมอีก
ก็สู้ต่อไปสิคับ
-
ถ้าหาความฝันตัวเองเจอ ว่าอยากเปนอะไร
เราว่าความเบื่อชีวิตก้จะน้อยลงนะ
ไม่จริงหรอก
หาเจอหลายอย่างแล้วแต่ทำไม่ได้ยิ่งแย่กว่าเดิมอีก
ก็สู้ต่อไปสิคับ
+1
-
การเติบโตเป็นผู้ใหญ่ คือ รักษาbalance ระหว่างความฝัน (fantasy) และความเป็นจริง (reality) ได้
outcomeที่วัดว่า จัดการได้ลงตัวเพียงใด คือ ความสุข
ความสุขไม่ใช่ ความสนุกคึกคัก ไม่ใช่ความสะใจ
แต่เป็นความสุขภายในตนเอง ที่เกิดจากความรัก ยอมรับและภูมิใจในสิ่งที่ตัวเอง "เป็น"
::)
-
docchula ควรจะมีช่องให้กด like ได้ซักที
อ่านบางเม้นแล้ว คันไม้คันมือมากครับ :)
-
docchula ควรจะมีช่องให้กด like ได้ซักที
อ่านบางเม้นแล้ว คันไม้คันมือมากครับ :)
เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งเลยครับ :)
-
กด like +100 ครับอาจารย์ :)
-
เราว่านะ นายอยู่จุฬาก็ถือว่าเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจเเล้วนะ เราจะสู้เพื่อเข้าให้ได้ เราอะพอเครียจหรือกังวลนะเราจะฟังธรรม(ของท่านว.) เพราะถ้าเรามีสติ เราก็จะเกิดปัญญาเเล้ว อะเเล้วที่สำคัญ จงคิดดี ทำดี พูดดี คบคนดีเท่านี้เเหละพอ
-
การเติบโตเป็นผู้ใหญ่ คือ รักษาbalance ระหว่างความฝัน (fantasy) และความเป็นจริง (reality) ได้
outcomeที่วัดว่า จัดการได้ลงตัวเพียงใด คือ ความสุข
ความสุขไม่ใช่ ความสนุกคึกคัก ไม่ใช่ความสะใจ
แต่เป็นความสุขภายในตนเอง ที่เกิดจากความรัก ยอมรับและภูมิใจในสิ่งที่ตัวเอง "เป็น"
::)
กด like มั่งคับ
กะลังเครียดๆกะสอบ อ่านแล้วคิดได้เลย
-
รู้สึกเหมือนตัวเองอ่ะ :-X
-
มาหาพระเจ้าช่วยได้
เพราะพระองค์บอกว่า "บรรดาผู้ที่เหน็ดเหนื่อยและแบกภาระหนัก จงมาหาเราแล้วเราจะทำให้ท่านหายเหนื่อยและเป็นสุข
เพราะเราใจสุภาพและอ่อนน้อม และท่านทั้งหลายจะได้พัก เพราะภาระของเราก็เบา"
-
ไฟหมด...ท้อแท้
-ทุกอย่างต้องมี แรงผลักดัน แรงกระตุ้น..
-ต้องเปลี่ยน แปลง สิ่งที่จำเจ
ทางออก>>หาอะไรใหม่ คิดใหม่ ทำใหม่..
ลองบวช ชี พรามณ์ ดู บ้างจะดี..
-ปัญหามีไว้แก้...
-
เบื่อ นะ กับ ชีวิตเดิมๆๆ เพื่อนร่วมงานเดิมๆๆปัญหาเดิมๆๆ ทำไม? ต้อง รอแค่แก้ปัญหา ทำไม? ไม่ป้องกันปัญหาไม่ให้เกิด
-
บางครั้งพี่ทำอะไรที่จำเจมากๆ บ่อย ๆ ซ้ำๆก็เป็นเกิดอาการเหมือนน้องค่ะ พี่เป็นอารแบบนี้ช่วงทำงานค่ะ เพราะพี่อายุเลยช่วงวัยรุ่นแล้ว จึงเจอเรื่องจำเจมากกว่าเด็กอายุยังน้อยเหมือนหนู บางครั้งรู้สึกเบื่อ จนเกิดความเหงามาก และอยากอยู่คนเดียว พี่ไม่ได้ไปปรึกษาแพทย์ แต่พี่คิดว่าน่าจะเป็นโรคจิตตก คือจิตใจมันรับความรู้สึกอะไรสักอย่างบ่อย ๆ จนเบื่อทุกอย่าง พี่ขอแนะนำให้ไปทำวิปัสสนา กรรมฐาน ที่วัดป่าที่ใดที่หนึ่งดูค่ะ จะดีขึ้นมาก เพราะพี่ไปมาแล้ว รู้สึกดีขึ้นมาเลย และมีความเข้าใจตัวเองและสิ่งรอบข้างมากขึ้นเลยค่ะ
แต่ถ้าให้พี่แนะนำลองไปที่วัดถ้ำตอง จอมทอง ดูค่ะอยู่กับธรรมะและธรรมชาติและตัวตนของเราที่เป็นจิตใจข้างในที่เป็นปัญหาจริง ๆ ค่ะ แล้วจะเกิดปัญญาในการรับกับการต้องอยู่ในปัจจุบันไม่ว่าจะอารมณ์หรือสถานการณ์ใดๆ ค่ะ พี่เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ในเดือนนี้ที่หนูมีปัญหา พี่ก็มีปัญหาเช่นกัน และที่สุดพี่ก็ตัดสินใจไปบวชค่ะ ก็ดีขึ้นจนถึงปัจจุบันนี้ค่ะ
-
น้องครับ พี่ก็จบจุฬา นะ ไปตึกจุลเลยน้อง ชั้น สาม ถามหาพี่บล แกจะดุ แต่ใจดี จะมีอาจารย์หมอมารักษาทุกวันครับ ระดับอาจารย์เลย ศ นพ ก็มีนะครับ ไปดูแล้วจะดีขึ้น พี่แนะนำ หมด ภุชงค์ นะ เก่ง รับฟัง นิสัยดี
-
ผมก็เป็นเหมือนกันนะ พออยู่ มหาลัยปี 2 ก็เริ่มมีความรู้สึกเฉยๆ กับสิ่งต่างๆ เมื่อก่อนผมเป็นคนอ่อนไหวง่าย เห็นอกเห็นใจคนอื่น สงสาร ใครลำบากก็เข้าไปช่วยเหลือ แต่ตอนนี้ผมเริ่มสังเกตุตัวเอง มาปีกว่าละ เหมือนทุกๆวันของผม มันไม่มีอะไรเลย ผมแทบจำหน้าใครต่อใครไม่ได้ แม้แต่พ่อแม่ของผมเอง ความรู้สึกเหมือนตัวคนเดียว ทั้งๆที่มีคนอยู่รอบตัวเต็มไปหมด ไม่มีอะไรสนองความเบื่อหน่าย ไม่ว่า อาหาร ดูหนัง ฟังเพลง อื่นๆ ผมเหมือนเบื่อทุกๆวันที่เป็นตัวเอง เบื่อกับการที่ต้องดิ้นรน เบื่อสังคม เบื่อสิ่งต่างๆรอบตัว ปกติผมเป็นคนออกสังคม กินเหล้า+เที่ยว แต่ตอนนี้ผมแทบไม่อยากก้าวออกจากห้อง ไม่อยากเจอใคร ไม่ชอบที่คนมากๆ แม้แต่ญาติ หรือคนสนิด เสียชีวิต ผมกลับมองเป็นแค่เรื่องเฉยๆ ไม่มีความรู้สึก เพื่อนผมก็สั่งเกตุเห็นว่าผมดูแปลกๆ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยทำอะไร วันๆก็แค่ยิ้ม ผมกลัว กลัวว่าหากเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ มันจะเป็นอย่างไร อีกอย่างตอนผมเริ่มเป็นแฟนก็เริ่มเอาแต่ใจ จนทำให้ผมเฉยเมย และเข้าก็ทิ้งผมไป แต่ผมไม่รุสึกเศร้า หรือรู้สึกเสียใจแม้แต่น้อย แบบนี้มันอาการหนักมากไหม ปกติผมไม่เคยเป็นเลยนะ ไม่ได้เป็นคนเพื้อฝันด้วย แต่เหมือนผมจะคิดได้ว่าผมเกิดมาทำไม อยู่ไปเพื่ออะไร เหมือนผมไม่มีจุดยืนในชีวิต 8)
-
ตอนนี้น้องคนนี้เป็นอย่างไรบ้างค่ะ
-
เราเองก็เป็น ทำไงดี เราเองไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร จากที่เคยเป็นคนสดใส ร่าเริง เป็นคนเฮฮา แล้วก็รักตัวเองอ่ะถือว่ามากกกกๆ รักทุกคน เราไม่มีคนที่เราไม่ชอบเลย แบบไม่เคยรู้สึกไม่ดีกะใครแต่พอมาวันหนึ่งเราเจอเหตุการณ์ที่แบบว่าแย่มากๆๆๆ (ขอไม่บอกละกัล) แบบมันทำลายจิตใจอ่ แล้วก็แบบ เราพุดยากมากอ่ะ เราเคยเป็นคนที่มีความฝันนะ แบบว่าอยากจะทำให้ครอบครัว หรือคนที่เรารักมีความสุขอ่ะ ดดยการทำในสิ่งที่เรารัก แล้วก็ไม่เดือดร้อนใคร พอมาวันหนึ่งเรามีโอกาสได้ทำมีันอ่ แล้วเราก็ทำไม่สำเร็จ แบบว่าช่วงนั้นเราแบบก็ยังมีความหวังมีแรงบันดาลใจ กก็พยามยามทำต่อไป ๆๆๆๆ ต่อไป จนแบบมันเหนื่อยมากกก เป็นช่วงที่เหน่ื่อยมากๆๆๆๆ เหนื่อยกายเราไม่เคยกลัวเลยยย เหนื่อยแค่ไหนก็ได้ แต่สิ่งที่เราทำมันไม่มีใครเห็นเราก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาเห็น หรือชื่นชมเราหรอกนะ แต่มันเหนื่อยบางครั้งก็ไม่มีใครอ่ เข้าใจเราเลยย คำปลอบใจบางครั้งมันก็จำเป็นใช่มั๊ยย ในเวลาที่เราอ่อนแอ เพราะแต่ก่อนเราเป็นคนเฮฮาและร่าเริ่งไง เวลาเราเป็นอะไรก็จะไม่มีใครรุ้ หรือแบบรู้ก็คิดว่าเราคงหายเองได้ ก็จริง แต่ตอนนี้ ไม่รุ้เหมือนกัลอ่ะ จากเป็นคนที่คอยให้คำปรึกษาคนอื่นเป็นที่พึงของคนอื่นได้ มีความรับผิดชอบ ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยมากกๆลเย ต้องเป็นฝ่ายขอความช่วยเหลือ มันไม่มีใครรับฟังเราเลยอ่ะ เราแบบว่ารู้สึกแบบเกือยบจะแย่อ่ะ อยากจะร้องไห้ แต่เราก้อายเพื่อนอ่ะก็ไม่เคยเข้าใจ เราไม่มีเพื่อนดีดี แต่ก็ไม่ได้ว่าใครไมดี แต่เราไม่มีเพื่อนที่ไว้ใจสามารถให้เล่าเรื่องให้ฟังได้ ตอนนี้เราเองก็สับสนมากๆๆกับตัวเอง ไม่อยากทำให้ใครรู้สึกเป็นห่วงเราเลยย บางครั้งเราก็เสียใจนะ เห็นใจแม่เรามากอ่ะ แม่เราทำงานเหนื่อยมาก เวลามีเรื่องไม่สบายใจก็ไม่เล่าให้แม่ฟังหรอก เพราะว่าท่านเหนื่อยจากงานแล้วเราไม่อยากให้ต้องมาห่วงเรา แต่เราจะทำไงดีเราอึดอัดมามากเลยย ถ้าเป็นเหมือนในหนังนะ เราคงออกไปตะโกนแแล้ววว แต่ความจริงมันทำไม่ได้ เราอ่ะ กำลังสับสนมากกอ่ะ เราหยุดเรียนมาหลายวันแล้ววว แม่เองก็เริ่มไม่สบายใจอ่ะ เราเองผิดหวังๆๆๆๆๆๆๆๆมากกๆๆๆๆๆๆๆๆกับตัวเอง แต่ก่อนไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้ คิดอะไรแย่ๆแบบนี้ได้ ไม่เคยคิดดอยากทำให้แม่ต้องเสียใจเลยนะ เพระาเรารู้ว่ามันไม่ดี แต่ไม่รู้ว่าช่วงหลังเราเป็นไร เรามีแต่เรื่องไม่สบายใจ ไม่อยากจะทำอะไรเลย ควาฝันที่เราเคยอยากทำ เคยคิดทำนู้นทำนี่วันนี้มันไม่อะไรเหลืออยู่เลยย ความฝันของคนเราน่ะใหญ่มากใช่มั๊ยย และยิ่งความฝันใหญ่เท่าไร เวลาเราผิดหวัง ความฝันพัง คิดว่าจะเสียใจใหย่แค่ไหน รู้สึกแย่เพียงใด แย่จริงๆๆๆมากกกๆๆๆๆๆ เรารักมากมันเหมือนชีวิตของเราเลยล่ะ ความฝันอันนั้น เราทำมันแต่มันเป็นเพียงสิ่งที่คนอื่นมองว่าไร้สาระ เป็นอะไรที่เล่นๆ เป็นเรื่องเพ้อเจ้อ แต่เราไม่เข้าใจมันไม่ได้เพ้อเจ้อ คนเรามีสิ่งที่คิดที่หวังได้ใช่มั๊ยยยยล่ะ คนพวกนั้น เขาไม่มีความรัก ไม่มีความฝันรึไง แล้วทำไมจะต้องมาทำลายความฝันคนอื่น ทำไมเขาถึงใจร้ายแบบนี้นะ เราเองอ่ะ ก้เป็นเพียงแค่เด้กๆก็ต้องเติบโตใช่มั๊ยไปเป็นผุ้ใหญ่ที่ดี แต่ดูผุ้ใหญ่นี้ดิ ทำไมมาทำลายยยยเด็ก ทำลายความฝัน กันอ่ะ ทั้งๆที่มันไม่ใช่เรื่องผิดเลย มันไม่เดือดร้อนใครนี่นา แล้วมันก็ไม่ใช่สิ่งผิด ไม่เดือดร้อนใคร เพียงเพราะเขาไม่ชอบรึไง แต่ชีววิตมันเป็นของเราใชมั๊ยทำไมอ่ะ ต้องให้เขามากำหนด เราไม่ได้ติงต๊องอะไร เราแค่คิดไม่ดหมือนคนอื่น ตัวเราก็ต้องเป็นตัวเราใช่มั๊ยยยยอ่ะ ต้องไปทำตามที่เขาบอกทุกอย่างแล้วไง ชีววิตมันของเราใช่มั๊ย สุดท้ายมันจะยังไงอ่ะ สับสนว้าวุ่นมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอ่ะ แล้ล้วไงเขาคน เราก็คนนะ มีหัวใจ มีความรู้สึก เขาสั่งนู้เราก็ต้องทำงั้นเร๊อออ แล้วถ้าเขาสั่งให้เราทำอะไรเราก็ต้องทำรึไง เราเป็นคนคิดนอกกรอบ ไม่ชอบอะไรจำเจอ แต่มันถือว่าซวยรึเปล่าที่มาบังเิกในที่ๆเขาตีกรอบให้ เราเป็นไรของเราวะเนี้ยยยยยยยย เราจะไม่มีสิทธิ์รคึไง ในตัวของเรา
-
เคยท้อแท้กับปัญหาในชีวิต แบบคิดไม่ตก จิตตกบ้างมั๊ย. แล้วหาทางออกกันยังไง หลายครั้งรู้สึกกดดันกับชีวิตมาก จากการคาดหวังหลายๆคน อยากให้เราได้แบบนั้น อยากให้เราเป็นแบบนี้ เรารู้สึกแคร์กับความเป็นห่วงการคาดหวังของคนรอบข้าง มันกดดันตัวเองมาก บ้างครั้งท้อแท้ไม่อยากยืนต่อ รู้สึกไร้ค่า บ้างมั๊ย. ทำยังไงถึงให้มันผ่านความรู้สึกเหล่านี้ไปได้ บางครั้งอยากหนีไปบวชด้วยซำ้ไป ไปพักจิตพักใจเอาแรง แต่ก็ไปไม่ได้อยู่ดี ติดที่ใจเป็นห่วงเด็ก ไปหาหมอจิตฯ จะดีขึ้นมั็ยกับเวลาที่เราวังวนอยู่ในความคิดด้านนี้ หลายครั้งนึกภาพตัวเองฆ่าตัวตาย บางครั้งเสิร์ทหาวิธีตาย แต่เราก็พยายามดึงตัวเองกลับมาให้มีสติ ไม่รู้ว่าเราเข้าขั้นเครียดมาก จนน่าจะพบหมอหรือเปล่า ใครเคยพบหมอจิตบ้างคะ มันดีขึ้นมั๊ยคะ
-
แนะนำให้ลองไปพบจิตแพทย์ดูนะครับ
น่าจะมีทางออกดีๆ ให้
ทางการแพทย์ ผู้ป่วยจะมาด้วยไม่สบายทางกาย หรือทางจิต ก็ไม่ได้แบ่งชนชั้นครับ
ไม่ต้องเป็นบ้าถึงค่อยไปหาจิตแพทย์
เรื่องเครียด ปัญหาปรับตัวไม่ได้ ก็ไปพบได้ครับ
:)
-
เหมือนกันตอนนี้เบื่อชีวิตมาก เบื่อไปทุกอยาง
-
ฟังเพลงครับ ใช้ดนตรีบำบัด อาจช่วยได้ ฟังดูไร้สาระแต่อาจช่วยเราได้ ไม่มากก็น้อย (ถูกไม่ถูกยังไง ขอโทดทีนะครับ ^^)