Docchula Community
Docchula Public Board => Docchula Public Board => Topic started by: นิสิตแพทย์คนนึง on March 29, 2010, 02:24:11 pm
-
คือผมอยากจะเรียนถามอาจารย์ ภาคจิตเวชอยู่พอดีอ่ะครับ เผอิญมีอยู่ครั้งนึง ช่วงใกล้สอบที่ผมมีอาการแบบนี้ หมดกำลังใจในการอ่านแบบอ่านไปแล้วไม่มีสมาธิแม้พยายามสั่งตัวเอง อาจารย์หรือเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ มีความเห็นอย่างไรบ้างครับ
-
:P ว่าอาการขี้เกียจอ่านหนังสือมันไม่น่าถึงขั้นต้องปรึกษาหมอเฉพาะทางน้า
บ่นๆกะเพื่อนหรือพ่อแม่ ก็คงมีคนช่วยปลอบช่วยลุ้นเอง :-* สู้ๆ
ปล. ผู้ตอบก็ขี้เกียจเช่นกัน และทุกวันนี้ก็ยังขี้เกียจอยู่ 8) แต่เทอมหน้าจะขยันละน้า (หวังว่า)
ปล.ปล. ??? ใช้สรรพนามไม่ถูก ไม่รู้ผู้ถามเป็นเพื่อน พี่ หรือน้อง
ปล.ปล.ปล. งืม ;) ถึงขั้นต้องถอดเมมมาถามอีกแล้ว พักนี้คนฮิตทำงี้เยอะเนอะ
เอ๊ะ หรือไม่ใช่นิสิตที่นี่ เพราะคำถามมันไม่เห็นเป็นอะไรที่ต้องถอดเมมมาถามเลย
-
ตื่นเต้น กังวลมั้ง
มันใกล้สอบด้วยนี่เนอะ
"หมดกำลังใจในการอ่านแบบอ่านไปแล้วไม่มีสมาธิแม้พยายามสั่งตัวเอง"
อาการนี้ เค้าเป็นนะ บ่อยด้วย เกิดจากการอ่านไม่ทัน ไฟลนก้นสุดๆนั่นเอง แต่ไม่รู้ว่าจะ apply ใช้กับเคสน้องได้รึป่าวนะ (ใช่น้องป่าวเนียะ)
แต่มันจาแบบว่า ช่างมันเห๊อะ บรรยายไม่ถูก เดี๋ยวสอบเสร็จก็หายเองแหละนะ สำหรับเค้านะ อิอิ
ปล. แต่ถ้าน้องกังวลมาก ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งนะ (รอผู้รู้มาตอบดีกว่า ข้าพเจ้าแค่แชร์ประสบการณ์) :)
-
เคยอ่านเจอในหนังสือค่ะว่าภาวะที่จิตใจเราฮึกเหิมจะทำอะไรมีสมาธิ อ่านหนังสือก็จะจำเพราะคลื่นสมองเป็นบวก แต่ถ้าเราเครียด
จิตใจเราย่ำแย่ก็จะส่งผลให้คลื่นสมองเป็นลบ และไม่มีสมาธิ จำอะไรได้ไม่ดี หรือไม่ได้เลย ขี้หลงขี้ลืม
คือหนูก็เคยเปงอะ มานเปงอาการเครียด แล้วก็ท้ออ่ะค่ะ
เคยเปงจนถึงขั้นฆ่าตัวตาย ไปนอนโรงพยาบาลมาหลายวัน
เหอๆบ้าไปแล้ว ปกติแล้วเปงโรคซึมเศร้าอยู่ เปงโรคทางจิตเวชชนิดหนึ่ง
แล้วเป็นคนค่อนข้างจริงจัง แต่จัดการกับอารมไม่เปง ก็กำลังรักษาอยู่กับจิตแพทย์ท่านหนึ่งค่ะ
แต่จริงๆแล้วคนที่จะช่วยตัวเราได้ดีที่สุดคือตัวเราค่ะ หนูพยายามลองหลายวิธีแระ พยายามอ่านสือ
เกี่ยวกับกำลังใจ ชีวิต เป็นจิตวิทยาทั่วไปก็ช่วยได้นะ กำลังใจเปงสิ่งสำคัญ ขณะนั้นถ้าท้อมากให้เลิกอ่านไปก่อนแล้ว
พยายามหาหนทางให้ใจมัน ฮึด " สู้ " ใหม่ให้ได้ นะคะ
การที่เราเครียดอาจเพราะเรามีบางสิ่งที่ต้องทำให้สำเร็จตามใจคาดหวัง ภายในระยะเวลาที่จำกัดและบีบบังคับ
ทำให้จิตใจเราว้าวุ่น สับสน กระวนกระวาย จนในที่สุด ความท้อแท้เริ่มเกาะกินหัวใจ แล้วเราก็จะขาดสมาธิจนไม่สามารถทำอะไรได้
เลยในที่สุด อ่านหนังสือแม้พยายามเท่าไหร่ก็จะไม่จำ เรียนหนังสือแม้ตั้งใจฟังเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ
วิธีป้องกันก็อยู่ที่เราเองค่ะพยายามทำใจให้สบาย ทำงานของเราไปโดยไม่สนใจว่าจะทันไม่ทัน เพียงแต่ทำตามที่ได้วางแผนค่ะ
ผลออกมายังไง ก็คือดีที่สุดแล้ว
มีข้อความที่ใช้เวลาท้อแท้ของหนูมาฝากค่ะ
ความมุ่งมั่นในการกระทำ
ความจริงจังและตั้งใจในการลงมือทำสิ่งใดๆโดยไม่ลังเล สับสน สงสัย ไม่แน่ใจว่าจะถูกหรือผิด จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จ
มันหมายถึง ความมุ่งมั่นที่เกิดขึ้นในจิตใจคุณนั่นเอง ระหว่างลงมือทำคุณจะต้องนึกให้ได้ว่า
คุณไม่มีเวลาพอทีจะไปคิดถึงความล้มเหลวอีกแล้ว คุณมีเวลาแคสำหรับการมองเห็นความสำเร็จที่มุ่งหวัง ซึ่งมันรออยู่ข้างหน้าเท่านั้น
แล้วมุ่งมั่นกระทำต่อไป แล้วเก็บเอาความรู้สึกดีๆในแต่ละขั้นตอน มาเป็นรางวัล จนกว่าจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่กระทำ
:'( :'( :'( :'( :'( 8) 8) 8)
ใช้มาหลายครั้งแล้วค่ะ สอบได้เกรดสี่ก็เพราะคตินี้ละค่า อิอิ
ไม่ได้อวดว่าตัวเองเก่งนะคะ อยากแบ่งปันประสบการณ์ แล้วก็เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้างง ว่างๆก็มาคุยแลกเปลี่ยนความคิดได้นะคะ
"....@สักmail.คอม" จ้า
Edited by Sinful Darkness : ลบ Email ครับ เนื่องจากส่วนนี้เป็นส่วนสาธารณะ อาจจะโดน spam mail ได้ครับ
-
ลองไปปรึกษาอาจารย์ที่ภาควิชาจิตเวชหรือยังครับ
น่าจะลองไปดูนะครับ
ชักเป็นห่วง....
มีข้อความที่ใช้เวลาท้อแท้ของหนูมาฝากค่ะ
ความมุ่งมั่นในการกระทำ
ความจริงจังและตั้งใจในการลงมือทำสิ่งใดๆโดยไม่ลังเล สับสน สงสัย ไม่แน่ใจว่าจะถูกหรือผิด จะสำเร็จหรือไม่สำเร็จ
มันหมายถึง ความมุ่งมั่นที่เกิดขึ้นในจิตใจคุณนั่นเอง ระหว่างลงมือทำคุณจะต้องนึกให้ได้ว่า
คุณไม่มีเวลาพอทีจะไปคิดถึงความล้มเหลวอีกแล้ว คุณมีเวลาแคสำหรับการมองเห็นความสำเร็จที่มุ่งหวัง ซึ่งมันรออยู่ข้างหน้าเท่านั้น
แล้วมุ่งมั่นกระทำต่อไป แล้วเก็บเอาความรู้สึกดีๆในแต่ละขั้นตอน มาเป็นรางวัล จนกว่าจะประสบความสำเร็จในสิ่งที่กระทำ
:'( :'( :'( :'( :'( 8) 8) 8)
ใช้มาหลายครั้งแล้วค่ะ สอบได้เกรดสี่ก็เพราะคตินี้ละค่า อิอิ
ไม่ได้อวดว่าตัวเองเก่งนะคะ อยากแบ่งปันประสบการณ์ แล้วก็เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้างง ว่างๆก็มาคุยแลกเปลี่ยนความคิดได้นะคะ
"....@สักmail.คอม" จ้า
น่ารักมากจ้า
ไอเดียดี :)
-
มันเป็นช่วงปลงตกครับ
สำหรับพี่จะเป็น
ช่วงเครียด(ใกล้สอบ อ่านไม่ทันว้อย)---->ช่วงปลงตก (อ่านไม่ทัน ทำก็ไม่ได้ ช่างมันเต๊อะ)----->สอบ (อ๊ากกก!!! ทำไม่ด๊ายย T^T)----->สอบเสร็จไปเที่ยว เย่!-----> เกรดออก ก็จิตตกอีก :-X
(ไม่ได้เกี่ยวเลยใช่มะ 555+)
-
ก่อนสอบ : ฮ่าๆๆๆ จะสอบแล้ว
ตอนสอบ : นี่...นั่น...โน่น... มันคืออะไร? T^T
หลังสอบ : เย้! สอบเสร็จแล้ว
เกรดออก : หวาว!
-
โอ๊ยเป็นเกือบทุกครั้งแหละ :P
อ่านไปอ่านมา มันมีความคิดนึงแว้บว่า "นี่เราจะอ่านไปทำไม?" เสร็จแล้วก็สติแตก หนีความจริง เปิดคอมนั่งรีเฟรชเว็บเปล่าๆ ไม่ก็เล่นเกมแบบเกรียนๆ (เพราะไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น) แต่ระหว่างนั้นก็เครียดๆๆ คิดแต่ว่า เราน่าจะไปอ่านหนังสือ ถ้าเราไม่อ่านหนังสือนี่ชีวิตดับสลายเป็นแน่แท้ ถึงกระนั้นก็ยังไม่ยอมไปอ่าน มัวแต่หนีความจริง
ความเครียดถาโถมโหมกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ยิ่งนัก...ถึงขั้นว่ามีบางครั้งจิตตกสลดหดหู่ เพราะมีคำถามหนึ่งคือ "นี่เราจะหนีความจริงไปทำไม?" แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง นั่งเฉยๆ นอนเฉยๆ แทนที่จะหนีความจริงด้วยการนั่งเล่นเกม ฯลฯ
แต่พอใกล้ๆสอบจริงจัง อาการพวกนี้มันจะหายไป แล้วอ่านได้เอง
ทุกครั้ง ร่ำไป
ป.ล. ทำไมรู้สึกเหมือนมันเป็นความเจ็บป่วยอะไรบางอย่างนะ... :-X
-
โอ๊ยเป็นเกือบทุกครั้งแหละ :P
อ่านไปอ่านมา มันมีความคิดนึงแว้บว่า "นี่เราจะอ่านไปทำไม?" เสร็จแล้วก็สติแตก หนีความจริง เปิดคอมนั่งรีเฟรชเว็บเปล่าๆ ไม่ก็เล่นเกมแบบเกรียนๆ (เพราะไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น) แต่ระหว่างนั้นก็เครียดๆๆ คิดแต่ว่า เราน่าจะไปอ่านหนังสือ ถ้าเราไม่อ่านหนังสือนี่ชีวิตดับสลายเป็นแน่แท้ ถึงกระนั้นก็ยังไม่ยอมไปอ่าน มัวแต่หนีความจริง
ความเครียดถาโถมโหมกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์ยิ่งนัก...ถึงขั้นว่ามีบางครั้งจิตตกสลดหดหู่ เพราะมีคำถามหนึ่งคือ "นี่เราจะหนีความจริงไปทำไม?" แล้วก็ไม่รู้จะทำยังไง นั่งเฉยๆ นอนเฉยๆ แทนที่จะหนีความจริงด้วยการนั่งเล่นเกม ฯลฯ
แต่พอใกล้ๆสอบจริงจัง อาการพวกนี้มันจะหายไป แล้วอ่านได้เอง
ทุกครั้ง ร่ำไป
ป.ล. ทำไมรู้สึกเหมือนมันเป็นความเจ็บป่วยอะไรบางอย่างนะ... :-X
เป็นเหมือนหนูเอื้อ แต่ไม่ได้หนีความจริงด้วยการเล่นเกม ข้าพเจ้าหนีความจริงด้วยโลกแห่งความเจริญอาหารแทน
พออ่านไม่ทัน ใกล้สอบก็ตะเครียด ก็เลยกิน กิน และกิน
พอกินเสร็จ เห็นที่ตัสเองกินลงไปก็เครียดว่าเรากินเข้าไปหมดได้ไง ก็จะพยายามออกกำลังกายทดแทน
พอออกกำลังกายเสร็จก็เครียดอีกว่าเสียเวลาออกกำลังกายเพิ่ม ทั้งๆที่อ่านไม่ทัน
เป็นวัฏจักรวงจรเช่นนี้แล
-
เป็นเหมือนหนูเอื้อ แต่ไม่ได้หนีความจริงด้วยการเล่นเกม ข้าพเจ้าหนีความจริงด้วยโลกแห่งความเจริญอาหารแทน
พออ่านไม่ทัน ใกล้สอบก็ตะเครียด ก็เลยกิน กิน และกิน
พอกินเสร็จ เห็นที่ตัสเองกินลงไปก็เครียดว่าเรากินเข้าไปหมดได้ไง ก็จะพยายามออกกำลังกายทดแทน
พอออกกำลังกายเสร็จก็เครียดอีกว่าเสียเวลาออกกำลังกายเพิ่ม ทั้งๆที่อ่านไม่ทัน
เป็นวัฏจักรวงจรเช่นนี้แล
อืม แต่อาหารที่กินคงไม่เหมือนคนทั่วไปสินะ
แบบ เช้ากินเท็กซ์ ต่อด้วยอัพเดตรีเซิร์ทจากต่างประเทศ จบของหวานคือทวนหนังสือในคณะรอบที่สามร้อยยี่สิบห้าจุดเจ็ดห้า
:'( บร๊ะเจ้า Rascal โปรดอย่าถ่อมตนเลย :) เลเวลอัพจนมีแสงใต้เท้า ถ่อมตนไม่ทันแว้วแหละท่าน
-
เป็นเหมือนหนูเอื้อ แต่ไม่ได้หนีความจริงด้วยการเล่นเกม ข้าพเจ้าหนีความจริงด้วยโลกแห่งความเจริญอาหารแทน
พออ่านไม่ทัน ใกล้สอบก็ตะเครียด ก็เลยกิน กิน และกิน
พอกินเสร็จ เห็นที่ตัสเองกินลงไปก็เครียดว่าเรากินเข้าไปหมดได้ไง ก็จะพยายามออกกำลังกายทดแทน
พอออกกำลังกายเสร็จก็เครียดอีกว่าเสียเวลาออกกำลังกายเพิ่ม ทั้งๆที่อ่านไม่ทัน
เป็นวัฏจักรวงจรเช่นนี้แล
อืม แต่อาหารที่กินคงไม่เหมือนคนทั่วไปสินะ
แบบ เช้ากินเท็กซ์ ต่อด้วยอัพเดตรีเซิร์ทจากต่างประเทศ จบของหวานคือทวนหนังสือในคณะรอบที่สามร้อยยี่สิบห้าจุดเจ็ดห้า
:'( บร๊ะเจ้า Rascal โปรดอย่าถ่อมตนเลย :) เลเวลอัพจนมีแสงใต้เท้า ถ่อมตนไม่ทันแว้วแหละท่าน
ง่าๆ มันคือเรื่องจริงนะ โปรดสังเกตรูปร่างส่วนสัดช่วงสอบ :o :o
-
เป็นเหมือนหนูเอื้อ แต่ไม่ได้หนีความจริงด้วยการเล่นเกม ข้าพเจ้าหนีความจริงด้วยโลกแห่งความเจริญอาหารแทน
พออ่านไม่ทัน ใกล้สอบก็ตะเครียด ก็เลยกิน กิน และกิน
พอกินเสร็จ เห็นที่ตัสเองกินลงไปก็เครียดว่าเรากินเข้าไปหมดได้ไง ก็จะพยายามออกกำลังกายทดแทน
พอออกกำลังกายเสร็จก็เครียดอีกว่าเสียเวลาออกกำลังกายเพิ่ม ทั้งๆที่อ่านไม่ทัน
เป็นวัฏจักรวงจรเช่นนี้แล
อืม แต่อาหารที่กินคงไม่เหมือนคนทั่วไปสินะ
แบบ เช้ากินเท็กซ์ ต่อด้วยอัพเดตรีเซิร์ทจากต่างประเทศ จบของหวานคือทวนหนังสือในคณะรอบที่สามร้อยยี่สิบห้าจุดเจ็ดห้า
:'( บร๊ะเจ้า Rascal โปรดอย่าถ่อมตนเลย :) เลเวลอัพจนมีแสงใต้เท้า ถ่อมตนไม่ทันแว้วแหละท่าน
ง่าๆ มันคือเรื่องจริงนะ โปรดสังเกตรูปร่างส่วนสัดช่วงสอบ :o :o
โปรดดูตัวสีแดงให้ดี ;D ;D ;D ยอมรับแล้ว :D
-
แต่พอใกล้ๆสอบจริงจัง อาการพวกนี้มันจะหายไป แล้วอ่านได้เอง
ทุกครั้ง ร่ำไป
ท่าทาง จขกท. จะไม่สามารถอ่านหนังสือได้เลย จนกังวลถึงกับจะถามอาจารย์ที่เป็นจิตแพทย์
เราว่าความกังวลเรื่องสอบเป็นเรื่องผิวเผิน ไม่ใช่ปัญหาที่แท้จริง
แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น ซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในใจของเขา
เป็นไปได้ไหมว่าเขามีปัญหาครอบครัว การเงิน สุขภาพ แต่เขาไม่อาจยอมรับมันได้ ก็เลยลงเอยด้วยการโทษตัวเองโดยไม่รู้ตัว
จิตใต้สำนึกลงโทษตัวเองด้วยการไม่อ่านหนังสือซะเฉยๆ ทั้งที่เขาพยายามจะอ่าน
เป็นเหมือนหนูเอื้อ แต่ไม่ได้หนีความจริงด้วยการเล่นเกม ข้าพเจ้าหนีความจริงด้วยโลกแห่งความเจริญอาหารแทน
พออ่านไม่ทัน ใกล้สอบก็ตะเครียด ก็เลยกิน กิน และกิน
พอกินเสร็จ เห็นที่ตัสเองกินลงไปก็เครียดว่าเรากินเข้าไปหมดได้ไง ก็จะพยายามออกกำลังกายทดแทน
พอออกกำลังกายเสร็จก็เครียดอีกว่าเสียเวลาออกกำลังกายเพิ่ม ทั้งๆที่อ่านไม่ทัน
เป็นวัฏจักรวงจรเช่นนี้แล
อืม แต่อาหารที่กินคงไม่เหมือนคนทั่วไปสินะ
แบบ เช้ากินเท็กซ์ ต่อด้วยอัพเดตรีเซิร์ทจากต่างประเทศ จบของหวานคือทวนหนังสือในคณะรอบที่สามร้อยยี่สิบห้าจุดเจ็ดห้า
:'( บร๊ะเจ้า Rascal โปรดอย่าถ่อมตนเลย :) เลเวลอัพจนมีแสงใต้เท้า ถ่อมตนไม่ทันแว้วแหละท่าน
ง่าๆ มันคือเรื่องจริงนะ โปรดสังเกตรูปร่างส่วนสัดช่วงสอบ :o :o
โปรดดูตัวสีแดงให้ดี ;D ;D ;D ยอมรับแล้ว :D
Rascal ต้องอวบๆหน่อย ถึงจะน่ารัก :)
-
Rascal ต้องอวบๆหน่อย ถึงจะน่ารัก :)
:o :D จีบกันเห็นๆ :D :D
-
Rascal ต้องอวบๆหน่อย ถึงจะน่ารัก :)
:o :D จีบกันเห็นๆ :D :D
:o :o :o
ps. กำลังออกทะเลกัน (อีกแล้ว) รึป่าว?
-
Rascal ต้องอวบๆหน่อย ถึงจะน่ารัก :)
:o :D จีบกันเห็นๆ :D :D
:o :o :o
ps. กำลังออกทะเลกัน (อีกแล้ว) รึป่าว?
Rascal เป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ จีบได้ไงอ่า ???
ปล. ออกทะเลในบอร์ด Public กันเลยหรอ :o
-
คือผมอยากจะเรียนถามอาจารย์ ภาคจิตเวชอยู่พอดีอ่ะครับ เผอิญมีอยู่ครั้งนึง ช่วงใกล้สอบที่ผมมีอาการแบบนี้ หมดกำลังใจในการอ่านแบบอ่านไปแล้วไม่มีสมาธิแม้พยายามสั่งตัวเอง อาจารย์หรือเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ มีความเห็นอย่างไรบ้างครับ
อ่านหนังสือไม่ค่อยได้เป็นแค่พฤติกรรม ส่วนอารมณ์และความคิดแรงจูงใจเบื้องหลังพฤติกรรมนั้น
ต้องมาสำรวจกันอย่างลงลึกอีกที
เรื่องที่ถามมามีไหม ก็มีสิ เมื่อ มีอยาก ก็มีไม่อยาก เป็นธรรมดา (โห แอบปรัชญา)
ปัญหาอยู่ที่ว่ามันสุขหรือมันทุกข์ ไม่ใช่เรื่องอยากหรือไม่อยาก
ถ้าไม่อยาก แต่มันทุกข์ ปัญหาก็อยู่ที่ทุกข์ เพราะไม่อยาก เข้าใจมะ
ตามดูจิตใจตัวเอง ก็จะเห็นว่า มันไม่ใช่ของเรา มันคุมไม่ได้
ที่ผ่านมาเราคิดว่าคุมได้ เพราะเราแค่ตามใจมันเท่านั้นเอง