หดหู่เมื่อเห็นป่วยTT

[nna^^]

พี่คะ หนูอยากเป็นหมอเพราะรักในอาชีพนี้จริงๆนะคะ
แต่หนูรู้สึกหดหู่ที่เห็นคนป่วยที่เป็นโรคร้ายแรงอย่างเช่น มะเร็ง ค่ะ
หนูกลัวมากค่ะ กลัวว่าคนในครอบครัวจะเป็นโรคนี้คะ
หนูสงสารเขาน่ะคะ
หนูพยาทปลงแล้วอ่ะแต่มันทำไม่ได้
ตอนที่หนูไปเยี่ยมญาติห่างๆหนูที่เขาเป็นมะเร็งแล้วมันรู้สึกเศร้าใจมาก
แล้วคิดมากจนถึงทุกวันนี้เลยค่ะ
แล้วอย่างนี้หนูจะเป็นหมอได้ไหมคะเนี่ย

[math]

พี่ว่าเป็นแค่มุมมองหนึ่งของความคิดนะครับ

ลองปรับมุมมองของน้องที่มีอยู่มาเป็น
เห็นคนไข้แล้วสงสารเขา เลยมาขยันและตั้งใจเรียนเพื่อช่วยเหลือเขาก็ได้นี่ครับ

สิ่งที่น้องรู้สึกเป็นสิ่งที่ดีครับ แค่ปรับมุมมองนิดนึง
สิ่งที่น้องรู้สึกมันจะต่างกันออกไปมากเลยครับ

[lจ้าxญิงทoผ้า]

น้องรู้จักคำว่า Empathy กับ Sympathy หรือเปล่าคะ
Empathy แปลได้ใจความประมาณว่า  การที่เรา" เข้าใจ"ถึงความรู้สึกของผู้ป่วย  แต่จิตของเราก็ยังเป็นตัวของเราอยู่  ยังเป็นกลาง
แต่ Sympathy นั้นจะหมายถึงว่าเราเข้าใจและ"อิน"ไปกับอารมณ์ของผู้ป่วยด้วย  ถ้าคนไข้เครียด ร้องไห้เสียใจ  เราก็จะร้องได้เสียใจไปด้วย
น้องคิดว่าอย่างไหนดีกว่ากันเอ่ย
การที่เราสามารถรับรู้ความรู้สึกของผู้ป่วยพี่ว่าเป็นสิ่งที่ดีค่ะ  แต่ว่าถ้าเราถลำลึกมากเกินไป  อารมณ์เหล่านั้นที่เกิดมามันก็จะทำให้เราเครียด
และแน่นอน การที่เราเครียดเราก็จะทำอะไรไม่ได้ ตัดสินใจไม่ถูก 
คนไข้ในวอร์ดนั้นไม่ใช่น้อยๆค่ะ  ตอนนี้พี่อยู่วอร์ดเด็ก  มีเด็กที่น่าสงสารมากมาย  หลายคนที่พ่อแม่ก็รู้ว่าลูกไม่มีทางได้กลับเป็นปกติอีกแล้ว
สิ่งที่เราสามารถทำได้ก็คือ เข้าใจ และ ตัดสินใจว่าจะช่วยเหลือเค้าอย่างไร ดีกว่ามานั่งร้องไห้และเครียดไปพร้อมกับเค้านะ
ลองใช้มุมมองของคนไข้มาเป็นแรงผลักดันให้เราอยากเดินไปข้างหน้าจะดีกว่า

พี่ตอบตรงคำถามป่ะเนี่ย แลดูงงๆ  ช่วงนี้อยู่วอร์ดเด็กโรคเรื้อรังแล้วชักเพ้อๆ
ไปทำเคสรายงานก่อนนะเธอว์  พรุ่งนี้อยู่เวร  วันรุ่งขึ้นเจาะเลือดต่อ  ขอให้เพื่อนๆที่จุฬาโชคดีนะจ๊ะ

[Prince Charming]

พี่อยู่โรงพยาบาลชลอ่ะน้อง ก็อยู่มาราวๆจะ 2 เดือนแล้วมั้ง บอกได้คำเดียวเลยว่าถ้าน้องเป็นหมอ เรื่องพวกนี้น้องรู้สึกได้ แต่อย่าไปแสดงออกมาอ่ะ หน้าที่เราก็ดูคนไข้ไป เช่นของพี่อ่ะ อยู่วอร์ด med มาก็อาทิตย์กว่าๆ คนไข้เยอะมาก เสียชีวตกันตรงหน้าก็บ่อยมากๆ อยู่เย็นๆดึกๆแทบทุกวัน ที่พี่เจอคนไข้ส่วนมากพี่คิดว่าเค้าไม่ได้ต้องการให้เรามาสงสารเค้าหรอกอ่ะ เค้าอยากให้เราช่วยอ่ะ เค้าอยากกลับบ้าน เราต้องรักษาให้ดีที่สุด บางคนอยู่นานก็ดันติดเชื้อจากโรงพยาบาล ซวยเข้าไปอีก
  
วันแรกพี่ก็รู้สึกแบบน้องเลย ตอนขึ้นวอร์ด เพราะโรงพยาบาลนี้พ่อพี่ก็เคยนอนอยู่ เป็นติดเชื้อในกระแสเลือดอ่ะ พอพี่มาเป็น นสพเอง พี่ก็รู้สึกเศร้าๆอ่ะ คนไข้แบบพ่อพี่ก็เยอะอยู่ round ไปก็คิดถึงพ่อไป แต่เราก็ต้องดึงสมาธิกลับมาอ่ะ

วันก่อนๆพี่ได้ CPR คนไข้อ่ะ ปรากฎ่าคนไข้เหมือนจะฟิ้น  แต่ปรากฏว่าพอสักแปปนึง เค้าก็ไม่ฟื้นอ่ะ ให้ยาไปก็ไม่ดีขึ้น พี่เสียใจมากๆ  เดินคอตกกลับหอ นอนไม่ค่อยหลับด้วยคืนนั้น ภาพคนไข้ี่ที่เค้าเสียต่อหน้าต่อตา มันบาดตาพี่มากๆ เป็นครั้งแรกที่ได้เห็น บางทีคนเค้าจะไป ต่อให้เราให้ยาดีสักแค่ไหน คำนวนขนาดยาเปะๆ ก็เท่านั้น

ถ้าน้องถามว่าจะเป็นหมอได้ไหม พี่ว่าได้แน่นอน พอน้องเรียน pre clinic น้องก็จะเข้าใจชีวิตคนเราระดับนึงอะ ระดับที่จะพอให้เรารับเรื่องพวกนี้ได้ พี่ว่าน้องเรียนแล้วจะรู้เองแหล่ะ ถ้าน้องรักอะไรสักอย่างแล้ว น้องก็จะทำได้ดีแน่นอน จริงๆพี่ก็ไม่ได้อยากเป็นเท่าไหร่หรอก รู้สึกอยากเป็นจริงๆก็ตอนขึ้นวอร์ด(ดูคนไข้)นี่แหล่ะ รู้สึกอาชีพนี่มัน emotional มากๆๆ น้องได้หัดคิดวิเคราะห์อะไรต่างๆ พี่เข้าใจเคยว่าทำไมสอบวนตามฐานตอนพี่เรียนถึงให้เวลาแค่ข้อละ 1 นาที เพราะของจริงๆความตายเคยรอใครเลย

[doctorpuchong]

นิสิตตอบกันได้ดีมั่กๆ 

หดหู่หน่ะผมจบมาเป็นอาจารย์แล้วก็ยังหดหู่นะ

แต่หดหู่(คำนี้เสียงน่ารักดี)แล้วไงต่อ  แล้วจะทำไงกะมัน

จะเลี่ยง ไม่อยากรู้สึก ก็คงยาก เพราะสิ่งที่เจอตรงหน้า มันเป็น"สัจจธรรม"

มันคือทุกข์ครับ ชีวิตที่เลี่ยงทุกข์ นั่นแหละน่าจะยิ่งทุกข์


ผมคิดว่าจำเป็นอย่างยิ่งที่คนจะเป็นแพทย์ต้องเข้าใจความรู้สึกแย่ของความเจ็บป่วยได้ ไม่ทำตัวเฉยชา
รู้สึกได้ แต่จะทำยังไงต่อ จะช่วยเขาไหม จะดูแลใจตัวเองไม่ให้อินมากไปได้ไหม
อยากทำเป็น ก็ต้องมาเรียนครับ
แต่คุณมีพื้นฐานที่ดี เพราะคุณรู้จัก "ทุกข์" แล้ว

...ขอต้อนรับสู่โลกของผู้ใหญ่ โลกของความเป็นจริง  จริงว่าชีวิตนั้นเป็นทุกข์